Do znanego bankiera warszawskiego Truskiera przyszedł żebrak. Służba nie wpuściła go. Na to ów żebrak narobił tak niemożebnego wrzasku, że sam bankier się zjawił zobaczyć, co się stało.

• Panie bankierze — zawołał żebrak — moja rodzina umiera z głodu Żądam od pana pomocy.

Bankier wręczył mu dwadzieścia rubli i oświadczył:

• Ma tu pan 20 rubli, ale chcę panu zwrócić uwagę, że gdyby pan nie zrobił awantury, dostałby pan czterdzieści.

• Panie bankierze — rzekł żebrak chowając pieniądze — pan jest bankierem, czy ja panu zwracam uwagę, jak ma pan robić operacje bankowe? Niech więc pan nie zwraca żebrakowi uwagi, jak ma żebrać.

Bankier Goldring wzywa do gabinetu prokurenta:

Nasz dłużnik Lissauer nie płaci ani szylinga. Proszę się do niego udać i nie ruszyć się z miejsca, póki nie zwróci zaciągniętej pożyczki.

• Prokurent wraca po dwóch godzinach z triumfalną miną.

  Zapłacił? — pyta szef.

• A jakże.

• Gotówką?

• Tyle co gotówką — wekslem.

• To istne kpiny!

• Żadne kpiny! Spójrz pan tylko to Weksel wystawiony na imię i nazwisko samego barana.

• A czy Rotszyld go podpisał?

• Podpisał? Też pretensje! Żydowi można wierzyć na słowo!

Fiszel Dunajer posiada akcje wielkiego przedsiębiorstwa, nie wie jednak, jak ono prosperuje. Zleca zatem swemu pracownikowi:

• Jutro odbędzie się walne zebranie. Jedź pan i proszę najpóźniej o godzinie czternastej donieść mi telegraficznie, jak sprawy stoją.

– Ale już o godzinie dwunastej nadchodzi oczekiwana depesza: „Natychmiast sprzedać!”

Po powrocie pryncypał chwali swego wysłannika:

• Ustrzegł mnie pan od bardzo dotkliwej straty. Jestem jednak ciekaw, dlaczego otrzymałem telegram o dwie godziny wcześniej,- zanim giełda dowiedziała się całej prawdy? .

• To proste, panie szefie! Prezydent otwierając zebranie zaczął od słowa „niestety”… Wtedy wiedziałem już wszystko.

Izaak Kapłański stoi za ladą sklepu. Zbliża się godzina zamknięcia, a tu klientów ani śladu. W ostatniej chwili wpa­da gość, prosi o kopertę za dwa fenigi, rzuca na ladę dziesięciofenigową monetę i nie czekając na wydanie reszty wybiega na ulicę.

W domu żona zadaje kupcowi pytanie:

• Jaki był dzisiaj obrót?

• Obrót był minimalny — wyznaje małżonek .— ale za to dochód bardzo wysoki!

Chaim, po zjedzeniu sutego obiadu w koszernej restaura­cji, zwraca się do właściciela lokalu:

• Powinien pan koniecznie obniżyć ceny potraw! Po pierwsze, pańskie jadło to paskudztwo, które w ogóle nie nadaje się do spożycia. A po drugie, porcyjki są o wiele za małe!

Laibuz oznajmia przyjacielowi:

• Wiesz zawarłem spółkę z Zylberem.

• Jak to zawarłeś spółkę? Przecież ty nie masz nawet złamanego szelasa!

• Nu tak ma pieniądze, a ja doświadczenie.

• To za kilka miesięcy zamienicie się rolami: ty będziesz miał niemądre a on doświadczenie.

Na początku lat dwudziestych oficjalnym środkiem płatniczym w Polise była bezwartościowa marka. Kwitł zatem nielegalna handel dewizami które częstokroć wywożono za granicę Żeby zmylić celników, przemytnicy zwykli je ukrywać w najintymniejszych okolicach ciała Władze odgórne zarządziły więc. aby w stosunku do notorycznych waluciarzy posługiwać się lewatywą.

Zabieg ten zastosowano w przypadku spekulanta Zajnela. Trwałoto jednak tak długo, że urzędnik sporządzający protokół zawołał zniecierpliwiony:

• No co tam?

• Nie da rady, panie komisarzu! — odpowiada celnik. — Chwilowo idzie nasza waluta…

Niedoszły pośrednik handlowy, udziela instrukcji swojemu jedynakowi:

– Dzisiaj jest dzień targowy. W kantorze u hurtownika Samuela roi się od klientów, a pieniądze leżą na stole. Ściągnij wiec kilka banknotów…

Tate! — oponuje wyrostek. — Przecież w Zakonie stoi napisane* „Nie kradniej!”

Ech ty. bałwanie! To, co stoi, niech sobie stoi, ale to, co leży —z tego bierz!

We Lwowie mawiano:

Kiedy żona otrzymuje nazwisko męża? — W dniu ślubu.

Kiedy mąż otrzymuje nazwisko żony? — W przededniu bankructwa.

Awner nabył piękny, złoty zegarek, a chcąc wywołać zazdrość konkurentów, przechadza się pod oknami kawiarni pełnej geszefciarzy i co chwila wyjmuje go z Kieszonki, niby to porównując czas ze wskazywanym przez zegar na ratuszowej wieży. Zauważa to mały andrus lwowski, zbliża się do Awnera ! pyta:

• Proszę pana. która godzina?

Awner zadowolony, otwiera złota kopertę:

• Teraz, chłopczyku, jest punktualnie wpół do dwunastej.

Na to wyrostek:

• Punktualnie o dwunastej pan mnie pocałuje w dupę!

I ucieka. Awner puszcza się za nim w pogoń % podniesioną laską Zatrzymuje go przyjaciel:

• Dlaczego gonisz tego chłopca?

• Taki łobuz! On mi powiedział, żebym go o dwunastej pocałował w dupę!

Przyjaciel zerka na zegar ratuszowy:

• To dlaczego biegniesz? Masz jeszcze pół godziny czasu!